رعد و برق موهایشان، در قطاری که سوار می شوی ...
لباسهایی که خواهرم، تنها نمونه چینی اش را ...
تَتوهایی که پیچیدگیِ یک هم خوابگی ...
عطرهایی که صد رحمت به حماسه ماسکی که قبل از جراحی ...
بدنهایی که از سفید به برنزه و از برنزه به رنگهایی که شقیقه ات به آن بدل می شود ...
و اجبار آویزان ماندن در فضایی به اندازه کفشهایت ...
با چشمهایی که از هر سو ...
در قطاری که پنجاه دقیقه تا ایستگاه !
و حسرت هفت اتاقی که خدای مهربانِ آن زمان،
برای فرار پیش رو می گذاشت !
- راستی در زمان شما به "دقیقه" چه می گفتند؟!
پدران مقدس،
از موعظه های سوزناک یکشنبه و جمعه هایتان،
سهمی می خواهم،
زیرا نه بر صلیبی آویزانم و
نه شمشیری در دست دارم که از حماسه ای سخن بگویم،
و تنها ایستاده ام،
به خیالِ دوست داشتن و
دوست داشته شدنی.
--
امیر مددی
ژانویه 2012
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر